Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ - ΚΙΤΡΙΝΟ



Κάθε σχέση της η επανάληψη του ίδιου έργου. Δυναμική αρχηγός, κυρίαρχη του παιχνιδιού και στρατιωτάκι ταυτόχρονα. Είναι σαν τη θάλασσα. Άλλοτε γαληνεύει κι άλλοτε λυσσομανά. Θέλει να την ερωτεύονται. Ζει γι’ αυτό. Την τρέφει ο παράφορος έρωτας των άλλων, τη δυναμώνει. Είναι υποσυνείδητα το μπράβο που περίμενε να ακούσει και δεν το άκουσε ποτέ. Αλλά δεν το ξέρει. Ερωτεύεται, τόσο όμως, όσο να μην χάσει τον έλεγχο. Φεύγει πάντα πρώτη και πάντα παριστάνει ότι δεν πληγώθηκε. Προχωρά αγέρωχη. Μάγισσα. Έτοιμη για τον επόμενο έρωτα. Αισθησιακή μάγισσα μαγεμένη από την ίδια της τη δύναμη και την αδυναμία.
 Πιστεύει στον έρωτα! Μόνο αυτός υπάρχει ! Στον έρωτα τον τρελό, τον παθιασμένο, τον παράφορο, που τη συνεπαίρνει ολόκληρη, που την κάνει να ξεχνά το παρελθόν, τον πόνο, τους όρκους που έδωσε στον εαυτό της, τον εαυτό της τον ίδιο…Τον έρωτα τον δυνατό που την παρασέρνει σαν άνεμος και την σπρώχνει μπροστά. Προχώρα, της λέει κι εκείνη προχωρά, όλο  προχωρά, πηγαίνει…πηγαίνει…προχωρά… και κάποια στιγμή ο έρωτας έχει πια σταματήσει να της μιλά, εκείνη όμως δεν το ξέρει ακόμα, νομίζει πως τον ακούει κι όλο προχωρά κι όλο πηγαίνει κάπου, μέχρι που αρχίζει να αναρωτιέται : που πάω ; γιατί προχωρώ ; βρίσκομαι στο σωστό δρόμο ;
Τότε πραγματικά ο έρωτας έχει φύγει  και το συνειδητοποιεί. Νομίζει πως έγινε ξαφνικά, πως εξαφανίστηκε από τη μια στιγμή στην άλλη και μένει εκεί παγωμένη, σαστισμένη, μόνη… Ούτε βήμα δεν κάνει πιο πέρα. Μένει εκεί. Περιμένει να περάσει ο πόνος ή να ξαναγυρίσει ο έρωτας. Ο πόνος, όμως, ποτέ δεν περνά. Απλά κάποια στιγμή φυσά ένας άνεμος νέος, πιο δυνατός από τον προηγούμενο ακριβώς γιατί είναι νέος. Της δίνει καινούριες ανάσες ζωής, την παρασέρνει πάλι κι αρχίζει να προχωρά ξανά. Νομίζει ότι ο πόνος θεραπεύτηκε, αλλά δεν είναι έτσι. Ο πόνος πάντα υπάρχει. Είναι όμως η χαρά του νέου έρωτα τόση που δεν τον νιώθει πια. Ο νέος έρωτας λειτουργεί ως αναλγητικό, δεν θεραπεύει. Δεν περιμένει, λοιπόν, να περάσει ο πόνος, περιμένει απλά τον νέο έρωτα, το καλύτερο ναρκωτικό εναντίον του.
Απ’ την άλλη δεν περιμένει ούτε να ξαναγυρίσει ο έρωτας. Δεν θα έρθει ποτέ πίσω. Δεν έχει τη δυνατότητα της ανάστασης. Το ξέρει ότι μπορεί και να ζήσει πάλι το πάθος, την τρέλα, τον πόθο  με τον ίδιο άνθρωπο, αλλά δε γελιέται, δεν είναι ο ίδιος έρωτας, δεν ξαναγύρισε κι ας αφήνεται να το πιστεύει έτσι μερικές φορές. Είναι ένας έρωτας που μόλις γεννήθηκε, όχι που μόλις αναστήθηκε. Ο έρωτας άμα φύγει δεν ξαναγυρνά. Και προχωρά συνεπαρμένη…προχωρά μαγεμένη…σαν να βλέπει τον κόσμο για πρώτη φορά…σαν να αντικρίζει τον ουρανό για πρώτη φορά…προχωρά… σαν κύμα μανιασμένης θάλασσας χύνεται στα βράχια και χτυπιέται αλύπητα… σαν ανεμοστρόβιλος παρασέρνει τα πάντα στο διάβα της… προχωρά… δυνατή… απίστευτα δυνατή… τόσο που νιώθει αθάνατη… και ξαφνικά θυμάται πως είναι άνθρωπος. Αρχίζει ν’ αναρωτιέται κι ο έρωτας έχει και πάλι χαθεί… μέχρι να φυσήξει ο επόμενος άνεμος και πάλι ν’ ανταριάσει τη δική της θάλασσα…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου