ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Η Βάλια ερωτεύτηκε τον Αλέκο στα δεκάξι της χρόνια. Ήταν μαθήτρια τότε στο Γυμνάσιο κι εκείνος ώριμος σαραντάρης. Πολλοί αναρωτιόνταν τι του έβρισκε κι εκείνη δεν θέλησε ποτέ να τους το εξηγήσει. Ποιες λέξεις και με ποιον τρόπο θα αποκάλυπταν την αλήθεια της; Δεν τις χρειάζονταν. Της αρκούσε που ένιωθε πως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς παρά να τον αγαπά. Δέκα χρόνια πήγαινε κι ερχόταν από την αγκαλιά του συντρόφου της στις γκρίνιες, τις φωνές και τις απειλές του σπιτιού της. Σπούδασε κιόλας για ένα διάστημα στην Φλώρινα. Πολλοί πίστεψαν ότι αυτή η περίοδος θα ήταν η χαριστική βολή κι η ανόσια σχέση θα τέλειωνε επιτέλους. Ίσως για πολύ λίγο να το πίστεψε ή να το φοβήθηκε και η ίδια. Όμως, όταν πήρε το πτυχίο της, γύρισε και πάλι πίσω στη γνώριμη αγκαλιά, στα γνώριμα φιλιά που μαζί τους μεγάλωσε. Δεν ξέφυγε από την αγάπη – και στ’ αλήθεια μπορεί ποτέ να της ξεφύγει κανείς ;
Μαζί πάλεψαν το χρόνο και τον νίκησαν. Μαζί πάλεψαν τον κόσμο και τον νίκησαν. Μαζί πάλεψαν και για μένα. Παντρεύτηκαν. Γεννήθηκα. Είμαι το παιδί της αγάπης τους. Είμαι το όπλο που κέρδισε τη μάχη τους. Είμαι ο πόνος κι η χαρά τους, το όχι τους που έγινε ναι. Είμαι οι πιο κρυφοί τους φόβοι που τους αγνόησαν. Τα όνειρά τους που κυνήγησαν. Είμαι το πεπρωμένο τους. Γεννήθηκα ευλογημένη με αυτό το βαρύ φορτίο. Να επιβεβαιώσω την ορθότητα της επιλογής τους, να επιβεβαιώσω τη δύναμη της αγάπης. Υπάρχω. Αυτό τουλάχιστον εμένα με πείθει πως κι η αγάπη υπάρχει. Είμαι εγώ ο μάρτυράς της.