ΑΓΩΝΑΣ ΔΡΟΜΟΥ

Με κούρασαν οι σιωπές κι αυτή η απόσταση που ολοένα μεγαλώνει. Δεν την μετρώ πια μόνο σε χιλιόμετρα. Τη μετρώ σε λεπτά, σε ώρες, σε μέρες. Γιγαντώνεται. Και να σκεφτείς  πως ξεκινήσαμε περιέχοντας ο ένας τον άλλο. Ήταν αναπάντεχο. Αναπάντεχα γοητευτικό. Αναπάντεχα παραπλανητικό. Συνεχίσαμε ακουμπώντας ο ένας τον άλλο. Ακόμα και τότε –το ήξερες, νομίζω- μπορούσες να με συνεπάρεις. Έπειτα απλά συναντιόμασταν που και που σε μισοτελειωμένες συζητήσεις, μην ειπωθεί η αλήθεια και μας τρομάξουν παραδοχές και απορρίψεις. Μα τώρα πια… Τώρα ολοένα  φεύγεις.
                 - Φεύγεις. Φεύγεις.

Σου το φώναξα τόσες φορές. Σε όλους τους τόνους. Με όλους τους τρόπους.
                 - Δεν φεύγω.
                 - Φεύγεις.

Κι εγώ δεν έχω χρόνο. Δεν έχω αντοχές. Τα χιλιόμετρα ανάμεσά μας γίνονται σκοτάδι. Τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες γίνονται σκοτάδι. Κρύβεσαι. Κρύβομαι. Χάνεσαι. Χάνομαι. Αυτός ο δρόμος δεν έχει επιστροφή.
                 - Ας μην το εξαντλήσουμε.

Εξαντλείς, όμως, εμένα διατηρώντας ανεξάντλητη μόνο μια μνήμη,  που όλο ξεθωριάζει. Μια μνήμη δίχως χρώματα πια, ασπρόμαυρη, με περίγραμμα ακαθόριστο, ανοίκεια, ξένη.
                 - Ήσουν η υπέρβαση όσων είχα αποφασίσει.

Σου το είπα. Δεν άκουσες. Ακόμα δεν ακούς. Δεν ξέρω γιατί. Ή μήπως ξέρω;
                 - Σταμάτα να σκέφτεσαι σαν δρομέας το χρόνο.

Ίσως έχεις δίκιο τελικά. Είναι ο δικός μου αγώνας δρόμου, δεν είσαι υποχρεωμένος να τον τρέξεις. Σε λίγο δεν θα διακρίνω πια ούτε καν τη σκιά σου και τότε θα πάψω να περιμένω. Ο έρωτας άμα φύγει δεν ξαναγυρνά, άμα πεθάνει δεν ανασταίνεται. Γι’ αυτό είμαι απόλυτα σίγουρη. Κι εσύ το ίδιο.