ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Από κύκνος ασχημόπαπο. Αντίστροφη πορεία, όπως σε όλα στη ζωή της. Ανάποδα. Άκαιρα. Ταξίδι με πλοίο στο νησί καταχείμωνο. Δεν πηγαίνει ποτέ τα καλοκαίρια. Δεν είναι το δικό της νησί τότε. Το χειμώνα το αγαπά. Απομονώνεται. Γκριζάρει. Σωπαίνει. Μυρίζει περισσότερο αλμύρα. Αφήνει τις ρυτίδες του να φανούν. Δεν φτιασιδώνεται. Ένα αυτή και το νησί. Πάντα ταξιδεύει για κει με το πρώτο πρωινό πλοίο. Φορά μαύρα. Πιάνει κότσο τα μαλλιά. Ίσια παπούτσια. Μεγάλα γυαλιά. Σε λίγες μέρες κλείνει τα σαράντα. Ακόμα κατάστρωμα ταξιδεύει. Χώνεται στο πανοφώρι κι αφήνει μόνο τα μάτια να απλώνονται, να ξεμακραίνουν, να βλέπουν, να αγγίζουν, να οσμίζονται. Αγρίμι που καραδοκεί. Μόνο μάτια. Βολεύεται στο νωτισμένο παγκάκι. Σταυρώνει τα χέρια. Σηκώνει το γιακά πάνω από τα ρουθούνια. Σκύβει λίγο μπροστά το πρόσωπο. Ετοιμάζεται να ελευθερώσει τα μάτια. Δυο βήματα όλα κι όλα. Ούτε στην κουπαστή δεν φτάνουν. Ποιος είναι; Κάτι της θυμίζει. Κάποιον μοιάζει. Ήδη τον έχει αναγνωρίσει. Δεν θέλει ακόμα να το παραδεχτεί. Συνεχίζει να αναρωτιέται. Πόσο να αναβάλλει το αναπόφευκτο; Τα μάτια κοντοστέκονται. Τον γυροφέρνουν ανιχνευτικά. Πέρασαν χρόνια. Το σώμα ίδιο. Τα μαλλιά ίδια. Η στάση. Η έκφραση. Τα χείλη. Τα μάγουλα. Τα μάτια. Η μυρωδιά. Τόσα χρόνια ίδιος; Δεν μπορεί. Έμαθε πως έφυγε. Παντρεύτηκε. Απέκτησε παιδιά. Μετά από αυτό σταμάτησε να μαθαίνει. Σταμάτησε να ρωτά. Και τώρα γυρίζει στο νησί. Μόνος. Μα είναι αυτός; Δεν μπορεί. Ο άντρας μπροστά της είναι τόσο, όσο τον θυμάται. Οι θύμησες δεν έχουν ηλικία. Οι άνθρωποι έχουν. Εκείνος είναι θύμηση. Αυτή άνθρωπος.
Παιχνίδια του μυαλού, αποφαίνεται. Βολεύεται ξανά. Σηκώνει το γιακά. Σταυρώνει τα χέρια. Σκύβει μπροστά το πρόσωπο. Ετοιμάζεται να ελευθερώσει τα μάτια. Ένα δυο βήματα και πάλι σταματούν. Τρέμει. Να είναι αυτός; Όχι ο άντρας που θυμάται. Ο έρωτας που δεν θυμάται. Την έκλεισε την πληγή. Εύκολο πράγμα να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς. Δεν μετανιώνει. Τα μάτια αντιστέκονται. Τα μαζεύει πίσω κι εκείνα ξαναγυρνούν στο ίδιο πρόσωπο. Πρώτη φορά δεν τα ελέγχει. Της χαμογελά. Δεν μπορεί να κάνει λάθος. Αυτός είναι. Τα μάτια θαλασσοδέρνονται καταχείμωνο.

- Είστε καλά; Κλαίτε;
- Ο αέρας φταίει.
Τα μάτια σπαράζουν και πνίγονται.