ΓΕΝΝΕΘΛΙΑ

Καθόταν στην καρό πολυθρόνα, σ’ αυτήν που πριν ακόμα την αγοράσει έγραφε πάνω της το όνομά του. Είχε φθαρεί με τα χρόνια. Άκουγε τη μουσική σαν να ερχόταν από άλλο διαμέρισμα κι ας ήταν το πικάπ δίπλα του. Είχε ακόμα αρκετούς δίσκους. Τους αγαπούσε. Τα cd’s από την άλλη τα ένιωθε ξένα, ψυχρά. Λάτρευε τον ήχο που έκανε η βελόνα πάνω στο βινύλιο, τον ταξίδευε πιο μακριά από ότι η ίδια η μουσική. Κρατούσε το ποτήρι του με το μπρούσκο κρασί και έπινε στην υγειά του. Ήταν κυριολεκτικά χωμένος μέσα σε τεράστια μαξιλάρια. Χαμογελούσε. Παρατηρούσε τους φίλους, που ήρθαν να του ευχηθούν για τα γενέθλιά του, να πηγαινοέρχονται ασταμάτητα. Τα φώτα έσβησαν κι άρχισε να ακούγεται το γνωστό, παιδικό τραγουδάκι των γενεθλίων. Κάποιος άρπαξε τη φωτογραφική από το τραπέζι.
- Πρώτα μια αναμνηστική φωτογραφία! Κοιτάξτε όλοι το φακό! ΤΩΡΑ! Έτοιμοι;
Όλοι κοίταξαν τον φακό. Κι αυτός μαζί με όλους. Όλοι χαμογέλασαν. Κι αυτός μαζί με όλους. Όλοι σήκωσαν τα μισοάδεια-ή μήπως μισογεμάτα;- ποτήρια τους για μια πρόποση προς τιμή του. Κι αυτός μαζί με όλους. Όλοι ήταν εκεί παρόντες στα γενέθλιά του, όμως εκείνος ήταν ήδη απών. Κι ας μην το είχε ακόμα καταλάβει κανείς, ούτε καν ο ίδιος.