Ζει σε έναν στενό και σκοτεινό δρόμο στο κέντρο της πόλης με το όνομα ενός αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου. Τα πεζοδρόμια χρόνια τώρα έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους κι αρκετές πλάκες είναι εντελώς ξεχαρβαλωμένες, εδώ κι εκεί μικρές λακκούβες γεμάτες νερό ή σκουπίδια ή και τα δύο. Τα περισσότερα μαγαζιά δεν έχουν καν βιτρίνες και τα τζάμια τους είναι θαμπά από την βρωμιά και την υγρασία. Εμπορεύονται προϊόντα σε τιμές ευκαιρίας από χώρες του ανατολικού μπλοκ. Ο δρόμος αυτός, όπως κι άλλοι παρόμοιοι, έχει μια χαρακτηριστική μυρωδιά υγρασίας, μούχλας, τροφίμων με πολλά μπαχαρικά κι αρώματος από λουλούδια. Πως συνδυάζονται όλα αυτά; Κι όμως συνδυάζονται σε μια οσμή πηχτή σαν βούτυρο, γλυκερή, λιπαρή, απωθητική. Τη συνήθισε πια και μάλιστα έχει την αίσθηση πως, όπου και αν πάει, αυτή τη μυρωδιά την κουβαλά μαζί του. Μερικά δεντράκια περιφραγμένα με αυτοσχέδια πλέγματα από πλαστικό δίχτυ ή χαρτόνι προσπαθούν να επιβιώσουν, να πρασινίσουν, να ανασάνουν μαζί με τους κατοίκους της γειτονιάς, οι οποίοι πηγαινοέρχονται ανέκφραστοι αναζητώντας την ευκαιρία, το λόγο, ή έστω τη δικαιολογία, που τους έφερε ως εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου