ΠΟΡΕΙΑ

Πήρα τους δρόμους της αυγής

Κρατώντας στο χέρι μου ηλιαχτίδες

Στα μάτια μου το φως                                          

Στην καρδιά μου την άνοιξη

Π ο ρ ε ύ τ η κ α

Γύρισα πίσω καταχείμωνο

Παγωνιά, βροχή κι αέρας

Τελικά δε με νίκησαν

Είχα τον ήλιο μέσα μου

Π ά λ ε ψ α

Με βήματα δισταχτικά και φοβισμένα

Πάλι ξεκίνησα μονάχη

Άφησα την αγκαλιά μου ορθάνοιχτη

Έκανα τα χέρια μου φτερά

Α γ ά π η σ α

ΑΡΝΟΥΜΑΙ

Δεν θέλω να πετάξω την κιθάρα μου
Δεν μπορώ να σκίσω τα ποιήματά μου
Δεν θα πάψω ποτέ να ζωγραφίζω
Σε λευκά χαρτιά φλογισμένα χείλη
Με τίποτα δεν αλλάζω τα τραγούδια μου
Κι ούτε το τριμμένο τζην μου το συγκρίνω
Τ' αρβύλια μου μ' αρέσουν περισσότερο
Απ' όλα τα γυάλινα γοβάκια
Δεν κόβω τ' ατίθασα μαλλιά μου
Όχι, δεν σφραγίζω την καρδιά
Δεν κλείνω τα μάτια
Αρνούμαι να προδώσω τα όνειρά μου
Βρες κάποια άλλη

ΡΩΓΜΕΣ

Κρυβόμαστε σε διάφανες μοναξιές

Παγιδευμένοι σ' ακαθόριστους φόβους

Μη γίνει τ' όνειρο πραγματικότητα

Κι ο θάνατος προσπεράσει τη ζωή

Ατέλειωτες διαδρομές σιωπής

Ανάμεσα σε λέξεις κομματιασμένες

Ένα παλιό σημάδι

Ένα άρωμα ξεθυμασμένο

Μια γεύση στιφή

Μια θαμπή φωτογραφία

Χαρακιές βαθιά στη θλίψη

Για το σπαταλημένο χρόνο

ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ

Χαιρετώ τους φίλους

Γράφω συνθήματα

Ζωγραφίζω πρόσωπα

Χαράζω ονόματα

Ατενίζω το αύριο

Δαμάζω τον πόνο

Αγκαλιάζω το όνειρο

Βλέμματα

Αγγίγματα

Λόγια

.......................

Πιθανότητες όλα μιας αυταπάτης.

ΕΜΕΙΣ

Ένα τίποτα

Κι όλα μαζί 

Εμείς

Βουβοί μάρτυρες

Καλούμε τον καιρό

Εμείς

Που ξέρουμε να βρίσκουμε

Αυτούς που αγαπάμε

Που μάθαμε ν' αγαπάμε

Πριν βρούμε αυτούς που ψάχνουμε

ΥΠΟΤΡΟΠΗ

Οι πληγές τόσο βαθιές που δεν κλείνουν

Μέρες τώρα αιμορραγούν ξανά και ξανά

Σε κάθε αλλαγή η ίδια ερώτηση

Πώς;

Πώς;

Την κατηγορεί παρά τη νοιάζεται

Κοιτά τριγύρω με απόγνωση, με συντριβή

Αόριστα κουνά πέρα δώθε το κεφάλι

Τόσο λευκό  δεν το αντέχει          

Σιγοψιθυρίζει ανόητες δικαιολογίες

Κανείς δεν ακούει

Ούτε η ίδια καν

Κι αυτή η στυφή μυρωδιά τη ναρκώνει

Τι την πονά στ’ αλήθεια περισσότερο;

Η αιτία ή το αποτέλεσμα;

Δεν απαντά.

Δε θέλει.

Φοβάται πια τις απαντήσεις

Μετέωρες ερωτήσεις γκρεμοτσακίζονται

Όπως και να ‘χει οι πληγές αιμορραγούν

Ξανά

Και ξανά

Και ξανά

Αδιέξοδος μονόδρομος

Θα τον βαδίσει ως το τέλος

Αναπόφευκτο

……………………………………

Παίρνει βαθιά ανάσα

Ίσως είναι μια λύτρωση κι αυτό.

ΒΡΟΧΗ

Στα μάτια βρέχει μ' αστραπές

Συνήθισα τις καταιγίδες.

ΒΑΡΔΙΑ

Ατέλειωτα χωράφια στο μυαλό της
Καλοκαίρια που μύριζαν καρπούζι
Γέλια δυνατά σε γλώσσα άλλη
Λόγια και μουσικές κάτω απ' το δέρμα
Ψιθύριζαν απλά τα πιο μεγάλα μυστικά
Ξυπόλητη, άφοβη, παντοδύναμη
Παντού σκορπιζόταν αμέριμνα
Τι θέλει τώρα εδώ;
Ποιες σιωπές ακολουθώντας
Έφτασε σε τούτο τον άχρωμο χειμώνα;

.........................

Ατέλειωτα χέρσα τοπία στο μυαλό της
Μυρωδιές φαρμάκων κι αντισηπτικού
Πόνος κρυμμένος σε ανάσες αγωνιώδεις
Η βροχή γλύφει τα τζάμια
Παγώνει τα όνειρά της
Τι θέλει εδώ;
Ποια ψέματα ακολουθώντας
Έφτασε σε τούτο το ανάστερο σκοτάδι;

.........................

Κρατά το χέρι της κοπέλας
Της χαϊδεύει τρυφερά το μέτωπο
Πόσα καλοκαίρια φωλιάζουν στις μνήμες της;
Πόσα λίγα καλοκαίρια;
Πόσοι πολλοί χειμώνες;
Ζήσε, θέλει να της πει.
Ζήσε, θέλει να φωνάξει.
(Οι φίλοι τήν καλούν άραγε με το όνομά της ολόκληρο;)
Ζήσε, όπως κι αν σε λένε.
Πάλεψε!
Ζήσε!
Τίποτα δε λέει εντέλει
Μόνο την κοιτά και την αγγίζει
Δε μιλά
Δε μιλά πια
Κι η βροχή γλύφει τα τζάμια

......................... 
Τι τα θέλουν τόσο μεγάλα παράθυρα στα νοσοκομεία;
.........................
Τέλος βάρδιας.

ΡΟΛΟΙ

Πύρινα μαχαίρια φονικά

Βαθιά μπηγμένα μες στις ώρες

Κι η ζωή λιγόστεψε

Τα ξημερώματα

ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ

Ο πόνος -τρομακτικό κι όμως συνέβη-

Δολοφόνησε μια νύχτα την αγάπη

......................................................

Πνίγομαι σε μια πανδαισία σιωπών δαιμονισμένων.

ΘΑΝΑΤΟΣ

Μικρή φωνή

Μικρή καρδιά

Μικρή ζωή

Την έθαψαν

Σ' ένα μικρό τάφο

Οι μέρες ατέλειωτες

Την ξέχασαν γρήγορα

ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Τρομάζω

Κάθε που λέω πως μεγάλωσα πολύ

Και βλέπω πίσω από τα σύννεφα

Τον κοντορεβιθούλη κι επτά νάνους

Να μετράνε πέντε δέκα

Μέχρι να κρυφτώ στα όνειρα

ΑΠΟΔΗΜΙΑ

Στις σιωπές της βροχής

Αφουγκράζομαι τη φυγή σου

Στης άνοιξης την αχολογή

Προσμένω τον ερχομό σου

Κάποτε θα μάθω να πετώ

Και θα 'ρθω μαζί σου.

ΑΠΩΛΕΙΑ

Με το φόβο μήπως χαθεί σαν την αγγίξω

Με τον πόθο να τη ζήσω με όποιο τίμημα

Κίνησα ν' αδράξω της στιγμής τη γοητεία

Και ξεψύχησε τ' όνειρο μες στην παλάμη μου.

ΕΠΙΛΟΓΗ

Φοβάσαι;
Το άγνωστο μαγεύει
Σκέφτεσαι το τέλος;
Ίσως να μην υπάρξει
Ευλογία
           ή κατάρα
Κραυγή στα πέρατα
Φως δυνατό στο σκοτάδι
Σινιάλο στον καιρό
Ώρα θανάτου
                 και ανάστασης
Πεταλούδα
                ή φοίνικας
Η επιλογή δική σου.

ΘΗΣΑΥΡΟΣ

Όπως τα μάζεψα το πρωί

Τα κίτρινα πεσμένα φύλλα

Έμοιαζαν με μικρούλη θησαυρό

Πεταμένο στην άκρη του δρόμου

Με θλιμμένα μάτια σε κοιτώ

Κοιτώ τα φύλλα που ξεψύχησαν

Σε κοιτώ μέσα από τα φύλλα

Τα κίτρινα φύλλα

Τα πράσινα δέντρα

Περνά ο καιρός και χάνεται

Είναι η ζωή μου ένα μικρούλης θησαυρός

Όπως τη φύλαξα μέσα στις πρώτες βροχές

Μπορούσες να την κρατήσεις στην παλάμη σου

Ένας μικρούλης θησαυρός ξεχασμένος

Με ένα καλά κρυμμένο μήνυμα παλιό

Τα κίτρινα φύλλα

Τα πράσινα δέντρα

Η ζωή μου

Με το πρώτο αγέρι σκόρπισαν ξανά.

ΑΓΝΩΣΤΟΙ

Το ένιωσα καλά

Καθόλου δεν με ξέρεις

Ούτε κι εγώ σε έμαθα λιγάκι

Μέσα στα λόγια

Μέσα στους μήνες

Τυφλοί 

Δεν είδαμε τα ίδια σύμβολα οι δυο μας

Χαθήκαμε

Άγνωστοι όπως πρώτα και για πάντα

Ας πορευτούμε λοιπόν

Έτσι όπως συνηθίζουνε να λένε

Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Ανελέητα κάλπικες οι αλήθειες

Στους καθρέφτες του κόσμου

Μπερδεμένες μορφές και είδωλα

Παζάρια χάρτινων ονείρων

Ξεπουλάνε τον έρωτα

Κάτω από τον φθινοπωριάτικο ήλιο

Αργοπεθαίνουν οι μέρες