Ξεχάσαμε. Αρνηθήκαμε. Προσποιηθήκαμε ότι επιλέξαμε. Ίσως πάλι απλώς να μη θέλουμε πια να μοιραζόμαστε τους φόβους μας. Κουράστηκα ν’ αναζητώ δικαιολογίες για τις αποτυχίες μας. Όσες καταφέρνω να βρω δε με καλύπτουν. Καταφεύγω όλο και πιο συχνά σε απατηλές διεξόδους, σε όσα μου λείπουν, σε όσα μπορούν να γίνουν κομμάτια ονείρου. Κι όσο προσδοκώ κάτι να περισώσω, ξεγελιέμαι. Ελπίζω. Κι όταν απογοητεύομαι, θυμώνω, μαζί σου, με τον εαυτό μου. Κι όταν πια δεν ξέρω πως νιώθω, θλίβομαι. Αλλά στο τέλος είμαι βέβαιη πως δεν θα έχω άλλη επιλογή, γιατί δεν έχει πλέον νόημα, γιατί έτσι πρέπει, έστω κι αν γίνεται κι αλλιώς…
-Μ’ ακούς, έτσι δεν είναι ; Βλέπω στεριά στον ορίζοντα. Μωρό μου, θέλω να σωθώ. Πρέπει να φύγω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου