Από τότε που τη γνώρισα ψάχνει απαντήσεις και διεξόδους σε βιβλία και ταινίες, σε ποιήματα, σε φωτογραφίες ασπρόμαυρες, σε ήρωες πραγματικούς ή φανταστικούς, σε συγκινήσεις πρωτόγνωρες, στα βλέμματα των ανθρώπων. Κάνει ταξίδια μακρινά με το μυαλό, με την ψυχή, παραδομένη σε συναισθήματα ανείπωτα, ακαθόριστα μερικές φορές, δυνατά πάντως, δυνατά πολύ κι ασύλληπτα λυτρωτικά. Η ανάγκη κι η επιθυμία της φυγής μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα μέσα της κι είναι στ’ αλήθεια ελάχιστα όσα την κρατούν εδώ, σ’ αυτό το κομμάτι της γης, σ’ αυτή τη γειτονιά του κόσμου, σ’ αυτή την άνοστη ζωή, την τόσο καθορισμένα επαναλαμβανόμενη. Μερικές φορές μου δίνει την αίσθηση ότι δεν ανήκει στον κόσμο αυτό, ότι για λίγο ήρθε να μας επισκεφτεί και θα χαθεί μια μέρα χωρίς καν να μας χαιρετήσει. Την περικλείει μια απόκοσμη αύρα. Ξέρω πως θα φύγει στο τέλος. Δεν με τρομάζει αυτό. Δεν με τρομάζει η μοναδικότητά της. Με μαγεύει.
Είναι η προσωποποίηση της αγάπης. Ίσως γι’ αυτό ποτέ δεν αγάπησε και δεν αγαπήθηκε. Έπρεπε να γίνει θνητή και δεν το τόλμησε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου