Κι ύστερα συννέφιασε κι άρχισε να βρέχει και το βαθύ μπλε της θάλασσας έγινε ακόμα πιο σκούρο. Άρχισε να φυσάει κιόλας. Σε κοίταξα καθώς κοιμόσουν. Ένιωσα πως βρισκόμασταν σε λάθος δρόμο! Σε άκουγα που βαριανάσαινες μέσα στον ύπνο σου. Ήμουν εκεί ακόμη, μα δεν ήμουν πια εγώ. Το κορμί μου ήταν σκυμμένο πάνω σου με γνώριμο τρόπο. Ναι ήμουν εκεί ακόμη, μα δεν ήμουν πια εγώ. Μόνη κάτω από τα άστρα κι εσύ – το ένιωθα εκείνη τη στιγμή με βεβαιότητα- δεν θα ερχόσουν ποτέ ξανά κι ας μην είχες ακόμα φύγει. Δεν ήξερα, αν αυτό με έθλιβε ή με ανακούφιζε. Ξάπλωσα δίπλα σου. Προσποιήθηκα πως τα ξέχασα όλα αυτά. Σχεδόν με πίστεψα για λίγο. Ένιωσα να σε προδίδω, που δεν μοιράστηκα μαζί σου τους φόβους και τις βεβαιότητές μου. Ήμουν όμως σίγουρη πως ούτως ή άλλως δεν είχες τις απαντήσεις. Τότε η καταιγίδα δυνάμωσε. Η θάλασσα αντάριασε κι άρχισε να λυσσομανά. Τρόμαξα για πρώτη φορά. Ο έρωτας άμα φύγει δεν ξαναγυρνά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου