Μια παρέκλιση στην πορεία
Σαν μια πέτρα στη βιτρίνα από κρύσταλλο
Σαν μια φριχτή κραυγή στη σιωπή
Κι έπειτα
Όλα πάλι από την αρχή
Παράσταση καλοστημένη
Νυχτερινή
Τις ίδιες ώρες
Στο ίδιο θέατρο
Χωρίς πια την αγωνία του χειροκροτήματος
Χωρίς πια το φόβο της αποτυχίας
..............................
..............................
Κι ο ματαιωμένος χρόνος καρφώνει τις παλάμες μου με πύρινα καρφιά
Και η αυλαία πέφτει. Κόκκινη σαν "ματωμένος χρόνος"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε φορά που διαβάζω γραπτό σου αποκτώ ένα ελαφρό κοκκίνισμα στα μάγουλα σαν να ανακάλυψες κρυφά το ημερολόγιό μου ή σαν εγώ να άνοιξα κρυφά δικό σου μυστικό συρτάρι..τόσο προσωπικός και ευαίσθητα έντιμος ο τρόπος σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κάθε φορά που αυτή η αμοιβαιότητα, σχεδόν συνενοχή και συμφωνία, αναπτύσσεται ανάμεσα σε συγγραφέα και αναγνώστη-έναν σίγουρα στην προκειμένη:)- τότε επιτελείται μια λειτουργία λυτρωτική...και άρα η τέχνη έχει εκπληρώσει με επιτυχία το σκοπό της.