Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Ορατότητα περιορισμένη. Ίσως είναι μια λύση. Ανέτοιμο το βλέμμα να αρνηθεί τα όνειρα.
Μιάμιση ώρα ταξίδι. Παλιό, κακοσυντηρημένο λεωφορείο. Κάθε πρωί αξημέρωτα γαμώτο. Κάθε πρωί παλιές λαμαρίνες που τρίζουν και ξινή μυρωδιά.
Γιατί με κοιτούν; Έχουν μια χαρακιά στο μεσόφρυδο σαν κόψιμο βαθύ. Παράξενη θλίψη. Αιμορραγεί έγνοιες. 
Για να δω... Τίποτα. Ανακούφιση. Καμιά αιμορραγία στο πρόσωπό μου. Καμιά εκτόνωση. Πίεση αόρατη.
Υγρασία στα τζάμια σαν βροχή.
Θάλασσα σκοτεινή. Με γοητεύει.
Μπλεγμένα λόγια, εικόνες, μουσικές. Δε θυμάμαι.
Πως έφτασα ως εδώ; Με ποιες αρνήσεις; Ποιες αποδοχές;
Καταχνιά. Δικαιολογία για παραιτήσεις. Κοντόθωρες προοπτικές. Κοντόθωρα όνειρα.
Να αγοράσω ψωμί. Να τηλεφωνήσω στη μαμά. Να ποτίσω τη γλάστρα.
Κι ένα καινούριο βιβλίο οπωσδήποτε.
Να σταματήσω να πιστεύω όσα μου λένε. Μονίμως αφελής. Ευκολόπιστη. 
Χαζή; Ας μου δείξω επιείκεια.
Να μην ξαναερωτευτώ. Μόνο να με ερωτεύονται.
Γίνεται;
Αυτό το σημάδι στο γόνατο δεν θα φύγει ποτέ. Θεαματική πτώση στην άσφαλτο. Παιδί ήμουν.
Ούτε αυτά τα σημάδια θα φύγουν. Θεαματικές πτώσεις στη ζωή. Δεν ήμουν παιδί πια.
Ορατότητα περιορισμένη.
Δεν φταις εσύ. Εγώ πήρα τη γραμμή και την προέκτεινα.
Δεν φταις εσύ. Εγώ γέμισα χρώμα το περίγραμμα.
Ένα καινούριο βιβλίο οπωσδήποτε. Και μόνο να με ερωτεύονται.
Ορατότητα περιορισμένη.
Κι η ομίχλη μια τεράστια γομολάστιχα.
Ευτυχώς.
(Μάλλον...)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου