Τίποτα δεν με πείθει πια πως το λίγο σου είναι καλύτερο απ' το καθόλου. Όπως στ' αλήθεια είμαι με ονειρεύτηκες, αλλά εντέλει διάλεξες το όνειρο, όχι εμένα. Απατηλό κι αυτό το ταξίδι. Απομένω, λοιπόν, στην αφετηρία αρνούμενη πεισματικά την πλάνη, με τις αποσκευές στο χέρι έτοιμες από καιρό. Πως δεν τις είδες; Αφίξεις κι αναχωρήσεις ονείρων δεν τις υπολογίζω. Άλλο δρομολόγιο περιμένω, σε διάφανο συρμό, σε βαγόνι διάφανο, χωρίς τις ψευδαισθήσεις των χρωμάτων, χωρίς φρούδες σκιές, χωρίς λάμψεις αστερόσκονης.
Θα 'ρθει, δεν μπορεί.
Θα 'ρθει επιτέλους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου