Μισώ την άθλια φυλακή μου
Μα πια δεν τη φοβάμαι
Τα βαριά σιδερένια κάγκελα
Τα σιχαίνομαι
Όμως δεν με τρομάζουν
Την ξυνή μυρωδιά της μούχλας
-όσο κι αν με πνίγει-
την αντέχω ακόμα
Τα ρυθμικά βήματα των δεσμωτών
Με τρελαίνουν
Μα έχω τη δύναμη να τα υπομείνω
Κι αυτές τις αλυσίδες
στα ματωμένα μου χέρια
Δεν τις νιώθω πια βαριές
Θαρρείς δεν υπάρχουν
Γιατί ξέρω
-ναι αυτό το ξέρω καλά-
πως μπορώ...
Μπορώ να οργανώσω
την απόδρασή μου.
Εξαιρετικό..
ΑπάντησηΔιαγραφή:)