ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Ορατότητα περιορισμένη. Ίσως είναι μια λύση. Ανέτοιμο το βλέμμα να αρνηθεί τα όνειρα.

Μιάμιση ώρα ταξίδι. Παλιό, κακοσυντηρημένο λεωφορείο. Κάθε πρωί αξημέρωτα γαμώτο. Κάθε πρωί παλιές λαμαρίνες που τρίζουν και ξινή μυρωδιά.

Γιατί με κοιτούν; Έχουν μια χαρακιά στο μεσόφρυδο σαν κόψιμο βαθύ. Παράξενη θλίψη. Αιμορραγεί έγνοιες. 

Για να δω... Τίποτα. Ανακούφιση. Καμιά αιμορραγία στο πρόσωπό μου. Καμιά εκτόνωση. Πίεση αόρατη.

Υγρασία στα τζάμια σαν βροχή.

Θάλασσα σκοτεινή. Με γοητεύει.

Μπλεγμένα λόγια, εικόνες, μουσικές. Δε θυμάμαι.

Πως έφτασα ως εδώ; Με ποιες αρνήσεις; Ποιες αποδοχές;

Καταχνιά. Δικαιολογία για παραιτήσεις. Κοντόθωρες προοπτικές. Κοντόθωρα όνειρα.

Να αγοράσω ψωμί. Να τηλεφωνήσω στη μαμά. Να ποτίσω τη γλάστρα.

Κι ένα καινούριο βιβλίο οπωσδήποτε.

Να σταματήσω να πιστεύω όσα μου λένε. Μονίμως αφελής. Ευκολόπιστη. 

Χαζή; Ας μου δείξω επιείκεια.

Να μην ξαναερωτευτώ. Μόνο να με ερωτεύονται.

Γίνεται;

Αυτό το σημάδι στο γόνατο δεν θα φύγει ποτέ. Θεαματική πτώση στην άσφαλτο. Παιδί ήμουν.

Ούτε αυτά τα σημάδια θα φύγουν. Θεαματικές πτώσεις στη ζωή. Δεν ήμουν παιδί πια.

Ορατότητα περιορισμένη.

Δεν φταις εσύ. Εγώ πήρα τη γραμμή και την προέκτεινα.

Δεν φταις εσύ. Εγώ γέμισα χρώμα το περίγραμμα.

Ένα καινούριο βιβλίο οπωσδήποτε. Και μόνο να με ερωτεύονται.

Ορατότητα περιορισμένη.

Κι η ομίχλη μια τεράστια γομολάστιχα.

Ευτυχώς.

(Μάλλον...)

ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Η προσμονή ατέλειωτη

Ο φόβος εφιάλτης

Η μοναξιά αβάσταχτη

Κι εγώ χωρίς φτερά

ΑΠΛΟΥΣΤΕΥΣΕΙΣ

Στιγμές όμορφες
Τρυφερά λόγια
Υποσχέσεις επιπόλαιες
Εφήμερα αισθήματα
Δεσμεύσεις στιγμιαίες
Προσωρινές συμφιλιώσεις
Επαναλήψεις αναίτιες
Να διασώζεται η μέρα
Απλουστεύσεις
Σ' αυτές χάνεται το παιχνίδι.

ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ

Σηκώνεται πάντα πριν χαράξει, αν έχει καταφέρει να κοιμηθεί. Θέλει χρόνο να ξυπνήσει μέσα της τις αρνήσεις, να τις ποτίσει καφέ, να τις κάνει δυνατές. Περιφέρεται άσκοπα στο σπίτι για λίγο. Αρχίζει μετά την προετοιμασία, αργά, μεθοδικά, όπως ο ηθοποιός στο καμαρίνι πριν την παράσταση της ημέρας. Κοιτάζεται προσεκτικά στον καθρέφτη. Μαλλιά μακριά, μάτια λαμπερά, σώμα καλοσχηματισμένο, ποθητό, ακόμα νεανικό. Μπλέκει τα ακροδάχτυλα στις μπούκλες, αγγίζει τα χείλη, το στήθος, την κοιλιά σαν για να βεβαιωθεί ότι είναι αληθινή, σαν για να πιστέψει ότι της ανήκει η ομορφιά της. Κι έπειτα σιγά σιγά αρχίζει και τη θαμπώνει. Τιθασεύει τα μαλλιά. Βάφει έντονα μαύρο το περίγραμμα των ματιών, τα αδειάζει από τα όνειρα, τα γυμνώνει από πολύχρωμα συναισθήματα. Κρύβει καλά το κορμί της σε ρούχα σκούρα και φαρδιά και σε βαριά πανωφόρια. Άχρωμη. Άοσμη. Άυλη. Έτοιμη. Ξεκινάει...

Κάθε πρωί κλείνει την πόρτα αποφασισμένη να τον αφήσει πίσω. Κάθε πρωί τον χαιρετά και φεύγει. Μα μέχρι να κατέβει στην εξώπορτα είναι εκεί και την περιμένει. Τρομάζει. Οργίζεται -Πόσα πολλά επιτρέπει ακόμα από όσα έλεγε πως τάχα τέλειωσε μαζί τους; - Δεν του μιλά στη διαδρομή. Κάνει πως δεν τον βλέπει, δεν τον ακούει, δεν τον αισθάνεται. Παριστάνει την αδιάφορη. Προχωρά και πάει. Πάει. Πάει... Ατρόμητη και σίγουρη πως θα χαθούν σε μια στροφή, πως θα κουραστεί από τη σιωπή και θα φύγει, πως θα κοντοσταθεί κάπου κι εκείνη θα προλάβει να τρέξει και να κρυφτεί. Ανάβει τσιγάρο. Κλείνει πάντα τα μάτια στην πρώτη ρουφηξιά, όπως άλλοι στο πρώτο φιλί. Ελπίζει , όταν τα ανοίξει πάλι, να μην είναι πια εκεί. Όμως είναι. Επιμένει. Αντέχει. Είναι.

Η εικόνα της, που αρνείται, ο εαυτός, που προδίδει, μονίμως την ακολουθεί. Της ανακατώνει τα μαλλιά, της υγραίνει το βλέμμα, της κοκκινίζει τα χείλη. Καραδοκεί. Περιμένει την τελική αναμέτρηση. Κι η μάχη συνεχίζεται. Εκείνη ελπίζει πως θα νικήσει όντας ήδη ηττημένη. Μετράει ξανά τις αντοχές της. Παίρνει βαθιά ανάσα. Συνεχίζει....

ΖΩ

Κι όλο γυρεύω μέσα στ' όνειρο τα χρώματα ν' αλλάξω

γιατί ποτέ μου δεν το μπόρεσα

απλά να επιζήσω.

ΙΣΩΣ

Κρύφτηκα καλά

Δε μ' ανακάλυψες

Ποτέ δε μετάνιωσα

Μα ο πόνος φριχτός

Ίσως και να 'ναι

Όχι που δε μ' ανακάλυψες

Αλλά που δε μετάνιωσα

ΟΝΕΙΡΟ

Τίποτα δεν με πείθει πια πως το λίγο σου είναι καλύτερο απ' το καθόλου. Όπως στ' αλήθεια είμαι με ονειρεύτηκες, αλλά εντέλει διάλεξες το όνειρο, όχι εμένα. Απατηλό κι αυτό το ταξίδι. Απομένω, λοιπόν, στην αφετηρία αρνούμενη πεισματικά την πλάνη, με τις αποσκευές στο χέρι έτοιμες από καιρό. Πως δεν τις είδες; Αφίξεις κι αναχωρήσεις ονείρων δεν τις υπολογίζω. Άλλο δρομολόγιο περιμένω, σε διάφανο συρμό, σε βαγόνι διάφανο, χωρίς τις ψευδαισθήσεις των χρωμάτων, χωρίς φρούδες σκιές, χωρίς λάμψεις αστερόσκονης.

Θα 'ρθει, δεν μπορεί.

Θα 'ρθει επιτέλους!

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ

Βρέχει από το πρωί, μονότονα, τυραννικά. Το κορμί του ρουφά την υγρασία. Σιχαίνεται την αίσθηση, αλλά τη χρειάζεται ταυτόχρονα για να νιώσει ζωντανός. Εκείνη σηκώθηκε ώρα πριν. Φτιάχνει καφέ στην κουζίνα. Αφουγκράζεται σιωπηλός τους γνώριμους ήχους της, το νερό που βράζει, το κουταλάκι στο φλιτζάνι, τις βαθιές ανάσες. Σκέτο πίνει τον καφέ της. Όλα ξεκάθαρα τα θέλει στη ζωή. Κάποτε του άρεσε αυτό. Τώρα τον τρομάζει. Ακόμα του αρέσει, αλλά τον τρομάζει. Του εκβιάζει παραδοχές που δεν είναι έτοιμος να κάνει. Του ζητά τα ναι και τα όχι αρθρωμένα χωρίς δισταγμό. Μα εκείνος είναι ακόμα στα ίσως.

Φορές φορές αποζητά να την αγκαλιάσει, να τη φιλήσει ξανά και ξανά, να αγγίξει το σώμα της, να το λεηλατήσει. Κι έπειτα από αυτή την κατάκτηση να της πει τα μυστικά του, όσα νομίζει πως θέλει, πόσο αυτά απέχουν από όσα εντέλει μπορεί. Μετά όμως μεθά από το άγγιγμα, διστάζει μήπως χάσει την αίσθηση κι αφήνεται να διασκορπιστεί σε χιλιάδες μικρούς κόκκους, να κολλήσει πάνω της, όπως η άμμος στο υγρό κορμί, και να μείνει εκεί για όσο διαρκεί το καλοκαίρι τους.

Σήμερα όμως βρέχει από το πρωί. Αρνείται να σηκωθεί από το κρεβάτι. Ελπίζει να έρθει εκείνη, να έρθει να του ψιθυρίσει πως δεν πειράζει, πως αποφάσισε για λίγο να νοθεύσει τον καφέ της με μια κουταλιά ζάχαρη και λίγο γάλα. Την ακούει που ανάβει τσιγάρο και απελευθερώνει τον καπνό. Σίγουρα κάθεται με μαζεμένα τα πόδια, με τα γόνατα ακουμπισμένα στο στήθος, άκρη άκρη στον καναπέ, ξυπόλητη, με τα μακριά μαλλιά της ακόμα μπερδεμένα, με τα μάτια της μισόκλειστα. Συνηθίζει να κρατά με τ' ακροδάχτυλά της το ρυθμό του τραγουδιού, που παίζει στο μυαλό της, χτυπώντας τα στην κούπα. Ταξιδεύει αυτή την ώρα μόνη της, χωρίς εκείνον. Της το επιτρέπει.

Ανασηκώνει το πάπλωμα -μα πότε έπιασαν τα κρύα; γιατί πάπλωμα;- ως πάνω από το κεφάλι του. Ξαφνικά νιώθει ακαταμάχητη την επιθυμία να κρυφτεί, να εξαφανιστεί. Τα σεντόνια έχουν το άρωμά της. Τα αγγίζει. Τα χαϊδεύει. Του λείπει. Του λείπει τόσο πολύ ακόμα. Ακόμα... Πάνε χρόνια που έφυγε. Κι όμως κάθε πρωί γυροφέρνει στο σπίτι, αφήνει μυρωδιές, κάνει ήχους, βουλιάζει τα μαξιλάρια του καναπέ, πίνει τον καφέ του και καπνίζει τα τσιγάρα του.

Αν ήταν τα ίσως του ναι και όχι....

Αν τολμούσε τις παραδοχές...

Αν είχε εκτεθεί...

Τόσες ανώφελες υποθέσεις.

.............................

Μα πως τρύπωσε η βροχή κάτω από τα σκεπάσματα;

ΓΥΜΝΟΙ

Έρωτά μου

Ομορφιά μου

Αστέρι μου

Αστεράκι -χωρίς μου-

Φθίνουσα πορεία

Όπως συνηθίζεται άλλωστε

Τώρα πια

Εγώ κι εσύ

Μόνο με τα μικρά μας ονόματα

Γυμνοί από εξιδανικεύσεις

Έτοιμοι για την αλήθεια.

ΘΕΛΩ

Η λήθη εξαλείφει

Αφανίζει τις λέξεις

Καταπίνει τις μορφές

Απόλυτη απουσία

Με τρομάζει

Η μνήμη μεταμορφώνει

Αλλάζει το φως

Παραποιεί τα σχήματα

Πλάνη απόλυτη

Με φοβίζει

..................

Δε θέλω να ξεχάσω

Δε θέλω να θυμάμαι

Να σε ζω θέλω.

ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

Κοίτα τα φώτα εκεί μακριά

Ανάμεσα στα σύννεφα πηγαίνουν πάνω κάτω

Τώρα που φτάσαμε τόσο ψηλά

Μη μ' αφήσεις να πέσω

Πέρα στον ορίζοντα γλυκοχαράζει

Είδα μια φωτιά στην άκρη της θάλασσας

Τώρα που φτάσαμε τόσο κοντά

Μη μ' αφήσεις να καώ

Η μέρα μοιάζει απέραντη

Η πόλη κρύβει μυστικά

Σε γωνιές αντάμωσα τους φίλους

Σε στενά σοκάκια την αγάπη

Έμαθα να αισθάνομαι τα λόγια

Ν' αναγνωρίζω στο γέλιο το δάκρυ

Κοίτα τα φώτα εκεί μακριά

Με τον ήλιο άρχισαν ν' αργοπεθαίνουν

Η μέρα μοιάζει απέραντη

Η πόλη κρύβει μυστικά

Τώρα που πήγαμε τόσο μακριά

Μη μ' αφήσεις να χαθώ

ΜΕΤΕΩΡΗ

Νόμισα πως τέλειωσα με τις ταφές στη ζωή μου

Μετά από τόσα δάκρυα, τόσο ανείπωτο πόνο...

Όμως ποιος μπορεί με σιγουριά να πει 

πόσο θα κρατήσει μια θλίψη;

Χαμένα πρόσωπα, αίσθηση κενού, νέος θάνατος

Κι η είσοδος που με καλοδέχτηκε δεν είναι έξοδος

Οι ερωτήσεις πια δεν έχουν νόημα κανένα

Ακόμα και το ενδεχόμενο της ελπίδας μετέωρο

Δείχνοντας πως έχω τα πάντα 

Και πάλι με το τίποτα απομένω.
..........

(Μου επιτρέπεται νομίζω η παραίτηση.)

ΜΠΟΡΩ

Μισώ την άθλια φυλακή μου

Μα πια δεν τη φοβάμαι

Τα βαριά σιδερένια κάγκελα

Τα σιχαίνομαι

Όμως δεν με τρομάζουν

Την ξυνή μυρωδιά της μούχλας

-όσο κι αν με πνίγει-

την αντέχω ακόμα

Τα ρυθμικά βήματα των δεσμωτών

Με τρελαίνουν

Μα έχω τη δύναμη να τα υπομείνω

Κι αυτές τις αλυσίδες

στα ματωμένα μου χέρια

Δεν τις νιώθω πια βαριές

Θαρρείς δεν υπάρχουν

Γιατί ξέρω

-ναι αυτό το ξέρω καλά-

πως μπορώ...

Μπορώ να οργανώσω

την απόδρασή μου.

ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Δε βρήκα -όχι ακόμα- το σωστό λάθος

Αυτό που ίσως να μου είχα συγχωρήσει.

ΠΑΙΔΙ

Νύχτα

Στη γωνιά του κόσμου

Πιο εδώ απ' το παράθυρο

Μικρού παιδιού

Πολύχρωμη σκιά

Σε σκοτάδι απατηλό

Κανείς δεν την είδε

Κανείς δεν άκουσε

Την πλήγωσαν

Τη μάτωσαν

Το πρωί φάνηκε

Ήταν ένα παραμύθι

Ολομόναχο ξεψύχησε

Στάχτες ονείρου

Άνεμος τις σκόρπισε μακριά

(Και το παιδί μεγάλωσε γρήγορα...)

ΑΝΤΙΦΑΣΗ

Ζωή μαζί και θάνατος

Μαζί αλήθεια κι όνειρο

Εγώ μονάχη

Εδώ, εκεί και πουθενά

Εγώ δική σου

Και κανενός