Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ

Σηκώνεται πάντα πριν χαράξει, αν έχει καταφέρει να κοιμηθεί. Θέλει χρόνο να ξυπνήσει μέσα της τις αρνήσεις, να τις ποτίσει καφέ, να τις κάνει δυνατές. Περιφέρεται άσκοπα στο σπίτι για λίγο. Αρχίζει μετά την προετοιμασία, αργά, μεθοδικά, όπως ο ηθοποιός στο καμαρίνι πριν την παράσταση της ημέρας. Κοιτάζεται προσεκτικά στον καθρέφτη. Μαλλιά μακριά, μάτια λαμπερά, σώμα καλοσχηματισμένο, ποθητό, ακόμα νεανικό. Μπλέκει τα ακροδάχτυλα στις μπούκλες, αγγίζει τα χείλη, το στήθος, την κοιλιά σαν για να βεβαιωθεί ότι είναι αληθινή, σαν για να πιστέψει ότι της ανήκει η ομορφιά της. Κι έπειτα σιγά σιγά αρχίζει και τη θαμπώνει. Τιθασεύει τα μαλλιά. Βάφει έντονα μαύρο το περίγραμμα των ματιών, τα αδειάζει από τα όνειρα, τα γυμνώνει από πολύχρωμα συναισθήματα. Κρύβει καλά το κορμί της σε ρούχα σκούρα και φαρδιά και σε βαριά πανωφόρια. Άχρωμη. Άοσμη. Άυλη. Έτοιμη. Ξεκινάει...
Κάθε πρωί κλείνει την πόρτα αποφασισμένη να τον αφήσει πίσω. Κάθε πρωί τον χαιρετά και φεύγει. Μα μέχρι να κατέβει στην εξώπορτα είναι εκεί και την περιμένει. Τρομάζει. Οργίζεται -Πόσα πολλά επιτρέπει ακόμα από όσα έλεγε πως τάχα τέλειωσε μαζί τους; - Δεν του μιλά στη διαδρομή. Κάνει πως δεν τον βλέπει, δεν τον ακούει, δεν τον αισθάνεται. Παριστάνει την αδιάφορη. Προχωρά και πάει. Πάει. Πάει... Ατρόμητη και σίγουρη πως θα χαθούν σε μια στροφή, πως θα κουραστεί από τη σιωπή και θα φύγει, πως θα κοντοσταθεί κάπου κι εκείνη θα προλάβει να τρέξει και να κρυφτεί. Ανάβει τσιγάρο. Κλείνει πάντα τα μάτια στην πρώτη ρουφηξιά, όπως άλλοι στο πρώτο φιλί. Ελπίζει , όταν τα ανοίξει πάλι, να μην είναι πια εκεί. Όμως είναι. Επιμένει. Αντέχει. Είναι.
Η εικόνα της, που αρνείται, ο εαυτός, που προδίδει, μονίμως την ακολουθεί. Της ανακατώνει τα μαλλιά, της υγραίνει το βλέμμα, της κοκκινίζει τα χείλη. Καραδοκεί. Περιμένει την τελική αναμέτρηση. Κι η μάχη συνεχίζεται. Εκείνη ελπίζει πως θα νικήσει όντας ήδη ηττημένη. Μετράει ξανά τις αντοχές της. Παίρνει βαθιά ανάσα. Συνεχίζει....



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου